ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ

Περιγραφή

Της δικαιοσύνης ήλιε φωτεινέ
ανοίγω πόρτες και παράθυρα να μπεις στο σπιτικό μου.
Της δικαιοσύνης ήλιε κοντινέ
απλώνω τα χέρια μου να φτάσω τα δικά σου.
Της δικαιοσύνης ήλιε αλαργινέ
γρηγόρεψε. Μου το οφείλεις.
Της δικαιοσύνης ήλιε σκοτεινέ
τα σκότη σου δεν τα φοβάμαι.
Την πανοπλία μου έχω έτοιμη και να τη λογαριάσεις.
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
έχω μεγάλες αντοχές για να σ’ αναζητώ.

Ο Αντώνης Ρουπακιώτης με το Εγώ δεν είμαι ποιητής δοκιμάζει, ως αυτόπτης μάρτυς της γενιάς του, να εκφραστεί για πρώτη φορά με ποιητικό λόγο –οξύ, σαρκαστικό ή ειρωνικό, ταυτόχρονα όμως και ανθρώπινο– και να στοχαστεί για όσα ζήσαμε, για όσα συμβαίνουν. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του αναδεικνύεται η ακατάλυτη δύναμη των ανθρωπίνων συναισθημάτων και σχέσεων και η δοκιμασία τους στην εποχή μας.

Όλο πιο λίγοι μένουμε απ’ τους παλιούς τής εποχής του φόβου.
Από εκείνους που τρέχαμε,
φωνάζαμε,
θυμώναμε,
ελπίζαμε.
Κι όλα αυτά γιατί;
Μήπως «για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη»;
Δεν ξέρω.
Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι.
Το μόνο που ξέρω είναι
πως την Ελένη εμείς δε θα τη βρούμε πια.
Βρήκαμε όμως το πουκάμισο.

Μπορεί να ’χει επάνω του έναν κόμπο ιδρώτα,
ή ένα δάκρυ, αστέγνωτο μες στον καιρό,
ή άλλη σταγόνα πιο βαθιά.
(Για όσους θέλουν να θυμούνται.
Ή δε θυμώνουν όταν θυμούνται.)
Γι’ αυτό και το πουκάμισο δεν είναι, ίσως, λίγο.
Σήμερα αρκεί και μόνο κάτι να κρατάς.

ΜΕ ΔΥΟ ΧΑΡΑΚΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ Χ. ΛΕΟΝΤΙΑΔΗ